შესვლის ფორმა |
|---|
სექციის კატეგორიები | |||
|---|---|---|---|
|
ძებნა |
|---|
კალენდარი | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
ჩანაწერების არქივი |
|---|
ჩვენი გამოკითხვა |
|---|
საიტის მეგობრები |
|---|
სტატისტიკა |
|---|
სულ ონლაინში: 1 სტუმარი: 1 მომხმარებელი: 0 |
შოთა რუსთაველი
მთავარი » 2009 » მაისი » 11 » Aforizmebi
Aforizmebi | 23:56 |
| გმირობაზე 154 ხამს, თუ კაცი არ შეუდრკეს ჭირს, მიუხდეს მამაცურად. 468 ორგული და მოღალატე ნამსახურსა დავამგვანე, ესე არის მამაცისა მეტის-მეტი სიგულვანე! 597 არ შეუდრკების ჭაბუკი კარგი მახვილთა კვეთასა. 748 სჯობს წავიდე, არ გავტეხნე, კაცსა ფიცნი გამოსცდიან; ჭირნი, მისგან უნახავნი, კაცსა ვისმცა გარდუხდიან? 780 ერთგულთათვის კარგი ნუ გშურს, ორგულიმცა შენი კვდების! 795 წესი არის მამაცისა მოჭირვება, ჭირთა თმენა, არვის ძალუც ხორციელსა განგებისა გარდავლენა. 799 “რა უარეა მამაცსა, ომშიგან პირის მხმეჭელსა, შედრეკილ-შეშინებულსა და სიკვდილისა მეჭველსა! კაცი ჯაბანი რითა სჯობს დიაცსა ქსლისა მბეჭველსა? სჯობს სახელისა მოხვეჭა ყოველსა მოსახვეჭელსა! 800 “ვერ დაიჭირავს სიკვდილსა გზა ვიწრო, ვერცა კლდოვანი; მისგან გასწორდეს ყოველი, სუსტი და ძალ-გულოვანი; ბოლოდ შეყარნეს მიწამან ერთგან მოყმე და მხცოვანი. სჯობს სიცოცხლესა ნაზრახსა სიკვდილი სახელოვანი! 850 თვით რაცა ჰბრძანოთ, მართალ ხართ: სხვა სხვისა ომსა ბრძენია. 863 კვლა იტყვის: “მიკვირს ნაღველი კაცისა ჭკუიანისა. რა მჭვუნვარებდეს, რას არგებს ნაკადი ცრემლთა ბანისა? სჯობს გამორჩევა, აზრობა საქმისა დასაგვანისა”. 875 “თუ ბრძენი ხარ, ყოვლნი ბრძენნი აპირებენ ამა პირსა: ხამს მამაცი მამაცური, სჯობს, რაზომცა ნელად ტირსა. ჭირსა შიგან გამაგრება ასრე უნდა, ვით ქვიტკირსა. თავისისა ცნობისაგან ჩავარდების კაცი ჭირსა. 931 ნეტარ, მამაცი სხვა რაა, არ გაძლოს, რაცა ჭირია! ჭირსა გადრეკა რად უნდა, რა სასაუბრო პირია! 965 მაგრა თუ ჭირსა არ დასთმობ, ლხინი რა დასათმობია! 1052 ამოა, კარგსა მოყმესა რა ომი გაჰმარჯვებოდეს, ამხანაგთათვის ეჯობნოს, ვინცა მას თანა-ჰხლებოდეს. მიულოცვიდენ, აქებდენ, მათ აგრე მყოფთა სწბებოდეს, ჰშვენოდეს დაკოდილობა, ცოტაი რამე ჰვნებოდეს. 1392 ასი ათასსა აჯობებს, თუ გამორჩევით მქმნელია. 1410 რა ზედა წვიმდეს ღრუბელნი და მთათა ატყდეს ღვარია, მოვა და ხევთა მოგრაგნის, ისმის ზათქი და ზარია, მაგრა რა ზღვათა შეერთვის, მაშინ ეგრეცა წყნარია. 1614 ბრძენთა ვინმე მოსწავლემან საკითხავი ესე ვპოვნე: “ესეაო მამაცისა მეტის-მეტი სიგულოვნე: ოდეს მტერსა მოერიო, ნუღარ მოჰკლავ, დაიყოვნე; გინდეს სრული მამაცობა, ესე სიტყვა დაიხსოვნე”. ზნეობაზე 49 ვარდთა და ნეხვთა ვინათგან მზე სწორად მოეფინების, დიდთა და წვრილთა წყალობა შენმცა ნუ მოგეწყინების! 50 სმა-ჭამა - დიდად შესარგი, დება რა სავარგულია?! რასაცა გასცემ, შენია; რას არა, დაკარგულია! 113 რად დასწამებ სიმწარესა ყოველთათვის ტკბილად მხედსა? ბოროტიმცა რად შეექმნა კეთილისა შემოქმედსა! 162 კაცი ცრუ და მოღალატე ხამს ლახვრითა დასაჭრელად. 215 “საუბარმან უმეცარმან შმაგი უფრო გააშმაგოს! ხამს, თუ კაცმან გონიერმან ძნელი საქმე გამოაგოს, არ სიწყნარე გონებისა მოიძულოს, მოიძაგოს. 387 ვინცა ურჩ ექმნას, იქმნების თავისა არ-მადლიერი. 405 ხელმან ვარდი რად იხელთა, რათგან ასრე ვერ მოჰკრეფდა! 432 კარგი საქმე კაცსა ზედა აზომ თურე არ წახდების. 526 მამაცისა სიცრუესა, ნეტარ, სხვანი რამცა ჰგვანდეს! 539 ...«გონიერი, ხამს აროდეს არ აჩქარდეს, რაცა სჯობდეს, მოაგვაროს, საწუთროსა დაუწყნარდეს. 542 ქმნა მართლისა სამართლისა ხესა შეიქმს ხმელსა ნედლად. 549 უხვად გავსცემდეთ, ვავსებდეთ, სიძუნწე უმეცრულია. 663 კარგად ვერას ვერ მოივლენს კაცი აგრე გულ-ფიცხელი. 718 “გული კრულია კაცისა, ხარბი და გაუძღომელი, გული - ჟამ-ჟამად ყოველთა ჭირთა მთმო, ლხინთა მდომელი, გული - ბრმა, ურჩი ხედვისა, თვით ვერას ვერ გამზომელი, ვერცა ჰპატრონობს სიკვდილი, ვერც პატრონია რომელი!» 726 კვლა გულსა ეტყვის: “დათმობა ჰგვანდეს სიბრძნისა წყაროთა. არ დავთმოთ, რა ვქმნათ, სევდასა, მითხარ, რა მოვუგვაროთა? 736 რამცა სადა გაუმარჯვდა კაცსა, ფიცთა გამტეხელსა! 747 ცუდთა კაცთა საუბარი კაცსა მეტად დააჭმუნვებს. 756 ავსა კაცსა ურჩევნია, ავსამცა რას ადრე სცნობდა! 761 მტერი მტერსა ვერას ავნებს, რომელ კაცი თავსა ივნებს. 768 სჯობს უყოლობა კაცისა მომდურავისა ყოლასა. 792 ვინ დამბადა, შეძლებაცა მანვე მომცა ძლევად მტერთად, 815 მართლად უთქვამს მეცნიერთა: «წყენააო ჭირთა ბადე»; 876 ვისთვის ჰკვდები, ვერ მიჰხვდები, თუ სოფელსა მოიძულებ, 878 “ვარდსა ჰკითხეს: «ეგზომ ტურფა რამან შეგქმნა ტანად, პირად? მიკვირს, რად ხარ ეკლიანი? პოვნა შენი რად არს ჭირად?» მან თქვა: «ტკბილსა მწარე ჰპოვებს, სჯობს, იქმნების რაცა ძვირად; ოდეს ტურფა გაიეფდეს, არღარა ღირს არცა ჩირად». 903 არას გარგებს შეჭირვება, რომ სჭმუნვიდე, რა გერგების! 924 დიდი ლხინია ჭირთა თქმა, თუ კაცსა მოუხდებოდეს. 1006 “უხანობა და სიცრუვე, ვა, საწურთოსა ფლიდისა!" 1035 ყმამან უთხრა: “ვინცა ჭმუნავს, ცუდია და ცუდად სცთების!”. 1046 კაცო, ძალსა ნუ იქადი, ნუცა მოჰკვეხ ვითა მთრვალი! 1081 სჯობს სიშორე დიაცისა, ვისგან ვითა დაითმობის. 1090 თქვა: “ყვავი ვარდსა რას აქმნევს, ანუ რა მისი ფერია! მაგრა მას ზედა ბულბულსა ჯერთ ტკბილად არ უმღერია». 1094 რაცა მინდა, არა მაქვს, რაცა მაქვს, არ მომინდების. 1142 ხმობა, უნდა ჟამიერად, სააჯოსა ყოვლსა თხრობა. 1166 მართლად თქმულა: "არა ჰმართებს ყვავსა ვარდი, ვირსა რქანი". 1196 ნახეთ, თუ ოქრო რასა იქმს, კვერთხი ეშმაკთა ძირისა! 1197 “რა, ოქრო მისთა მოყვასთა აროდეს მისცემს ლხენასა, დღედ სიკვდილამდის სიხარბე შეაქმნევს კბილთა ღრჭენასა: შესდის და გასდის, აკლია, ემდურვის ეტლთა რბენასა, კვლა აქა სულსა დაუბამს, დაუშლის აღმაფრენასა. 1204 კაცსა დასვრის უგულობა ... 1343 წყალი სწრაფით რად დავასხი ცეცხლსა, ძნელად დასაშრეტსა! ჩქარად ეცეს, ვერ გაუძლებს გული ლხინსა მეტის-მეტსა. 1344 ცრუ კაცი კარგად ვერა იქმს საქმესა გაძნელებულსა, თქმულა: «სიწყნარე გმობილი სჯობს სიჩქარესა ქებულსა!»“ 1348 აგრევე გული კაცისა მოსაგვარებლად ძნელია, ჭირსა და ლხინსა ორსავე ზედა მართ ვითა ხელია, მიწყივ წყლულდების, საწუთრო მისი აროდეს მრთელია. იგი მიენდოს სოფელსა, ვინცა თავისი მტერია! 1435 ვცან სიმოკლე ბოროტისა, კეთილია მისი გრძელი. 1459 რათგან მიჰხვდა დაკარგული ლომი მზესა წახდომილსა, აღარა ვტირთ სატირალსა, აღარ დავსდებთ თვალთა მილსა. 1488 “დია მძულს მეტი მოყვრისა შიში, კრძალვა და რიდობა, მძულს გაუწყვედლად კუშტობა და სულ-მძიმობა, დიდობა; თუ მოყვარეა, გულისა ქმნას ჩემკე მონაზიდობა, თვარა მე ჩემდა, იგ მისდა, დია სჯობს კიდის-კიდობა. 1500 მაგრა თქმულა: "კარგის მქმნელი კაცი ბოლოდ არ წახდების". 1519 ჭვრეტა ახელებს მჭვრეტელთა ყოფა-ქცევისა და ზმისა. 1603 შიში ვერ გიხსნის სიკვდილსა, ცუდნია დაღრეჯანია! 1637 ყოლა ლხინთა ვერ იამებს კაცი ჭირთა გარდუხდელი. მეგობრობაზე 139 ხამს მოყვრისათვის სიკვდილი, ესე მე დამიც წესად-რე”. 306 ყმასა უთხრა: “ვინცა კაცმან ძმა იძმოს, თუ დაცა იდოს, ხამს, თუ მისთვის სიკვდილსა და ჭირსა თავი არ დაჰრიდოს; 706 ხამს გასრულება მოყვრისა სიყვარულისა მტკიცისა, ძებნა წამლისა მისისა, ცოდნა ხამს მართ უიცისა. 729 ხამს სტუმარი სასურველი, მასპინძელი მხიარული. 733 ხამს სიყვარული მოყვრისა უხვისა, უშურველისა. 773 ოდეს კაცსა დაეჭიროს, მაშინ უნდა ძმა და თვისი. 777 “სამი არის მოყვრისაგან მოყვრობისა გამოჩენა: პირველ, ნდომა სიახლისა, სიშორისა ვერ-მოთმენა, მიცემა და არას შური, ჩუქებისა არ-მოწყენა, გავლენა და მოხმარება, მისად რგებად ველთა რბენა. 785 ხამს მამაცი გაგულოვნდეს, ჭირსა შიგან არ დაღონდეს. მძულს, რა კაცსა სააუგო საქმე არა არ შესწონდეს. 789 კაცი ბრძენი ვერ გასწირავს მოყვარესა მოყვარულსა; მე სიტყვასა ერთსა გკადრებ, პლატონისგან სწავლა-თქმულსა: «სიცრუე და ორპირობა ავნებს ხორცსა, მერმე სულსა». 790 “რადგან თავია სიცრუე ყოვლისა უბედობისა, მე რად გავწირო მოყვარე, ძმა უმტკიცესი ძმობისა?! 798 “არ-დავიწყება მოყვრისა აროდეს გვიზამს ზიანსა; ვჰგმობ კაცსა აუგიანსა, ცრუსა და ღალატიანსა! 843 კაცი კაცსა მოელოდეს, მოლსვა დია ეამების. 854 «ვინ მოყვარესა არ ეძებს, იგი თავისა მტერია». 862 მოყვარემან ვარდის კონა გულსა მკრა და დამიწყლულა. 934 ვერას ვერა შეიქმს ნაყოფსა ვარდი უმზეოდ ჭნობილი. შენ ვერას ირგებ, მე გარგებ, ძმა ძმისა უნდა ძმობილი! 942 გულმან, გლახ, რა ქმნას უგულოდ, თუ გული გულსა ელია?! მოშორვება და მოყვრისა გაყრა კაცისა მკლველია, ვინცა არ იცის, არ ესმის, ესე დღე როგორ ძნელია! 1565 კაცსა მოყვრისა გაწირვა, ახ, მოუხდების, ახ, ავად! პოეზიაზე 12 კვლა აქაცა ეამების, ვინცა ისმენს კაცი ვარგი; გრძელი სიტყვა მოკლედ ითქმის, შაირია ამად კარგი. 13 ვითა ცხენსა შარა გრძელი და გამოსცდის დიდი რბევა, მობურთალსა - მოედანი, მართლად ცემა, მარჯვედ ქნევა, მართ აგრევე მელექსესა - ლექსთა გრძელთა თქმა და ხევა, რა მისჭირდეს საუბარი და დაუწყოს ლექსმან ლევა. 14 მაშინღა ნახეთ მელექსე და მისი მოშაირობა, რა ვეღარ მიჰხვდეს ქართულსა, დაუწყოს ლექსმან ძვირობა, არ შეამოკლოს ქართული, არა ქმნას სიტყვა-მცირობა, ხელ-მარჯვედ სცემდეს ჩოგანსა, იხმაროს დიდი გმირობა. 15 მოშაირე არა ჰქვიან, თუ სადმე თქვას ერთი, ორი; თავი ყოლა ნუ ჰგონია მელექსეთა კარგთა სწორი; განაღა თქვას ერთი, ორი, უმსგავსო და შორი-შორი, მაგრა იტყვის: “ჩემი სჯობსო”, უცილობლობს ვითა ჯორი. 17 მესამე ლექსი კარგია სანადიმოდ, სამღერელად, სააშიკოდ, სალაღობოდ, ამხანაგთა სათრეველად; ჩვენ მათიცა გვეამების, რაცა ოდენ თქვან ნათელად. მოშაირე არა ჰქვიან, ვერას იტყვის ვინცა გრძელად. სიყვარულზე 11 მუშა მიწყივ მუშაკობდეს, მეომარი გულოვნობდეს; კვლა მიჯნურსა მიჯნურობა უყვარდეს და გამოსცნობდეს, არცა ვისგან დაიწუნოს, არცა სხვათა უწუნობდეს. 18 ხამს, მელექსე ნაჭირვებსა მისსა ცუდად არ აბრკმობდეს, ერთი უჩნდეს სამიჯნურო, ერთსა ვისმე აშიკობდეს, ყოვლსა მისთვის ხელოვნობდეს, მას აქებდეს, მას ამკობდეს, მისგან კიდე ნურა უნდა, მისთვის ენა მუსიკობდეს. 20 ვთქვა მიჯნურობა პირველი და ტომი გვართა ზენათა, ძნელად სათქმელი, საჭირო გამოსაგები ენათა; იგია საქმე საზეო, მომცემი აღმაფრენათა; ვინცა ეცდების, თმობამცა ჰქონდა მრავალთა წყენათა. 21 მას ერთსა მიჯნურობასა ჭკვიანნი ვერ მიჰხვდებიან, ენა დაშვრების, მსმენლისა ყურნიცა დავალდებიან; ვთქვენ ხელობანი ქვენანი, რომელნი ხორცთა ჰხვდებიან; მართ მასვე ჰბაძვენ, თუ ოდეს არ სიძვენ, შორით ბნდებიან. 23 მიჯნურსა თვალად სიტურფე ჰმართებს, მართ ვითა მზეობა, სიბრძნე, სიმდიდრე, სიუხვე, სიყმე და მოცალეობა, ენა, გონება, დათმობა, მძლეთა მებრძოლთა მძლეობა. ვისცა ეს სრულად არა სჭირს, აკლია მიჯნურთ ზნეობა. 24 მიჯნურობა არის ტურფა, საცოდნელად ძნელი გვარი; მიჯნურობა სხვა რამეა, არ სიძვისა დასადარი: იგი სხვაა, სიძვა სხვაა, შუა უზის დიდი მზღვარი, ნუვინ გაჰრევთ ერთმანერთსა! გესმას ჩემი ნაუბარი! 25 ხამს მიჯნური ხანიერი, არ მეძავი, ბილწი, მრუში, რა მოჰშორდეს მოყვარესა, გაამრავლოს სულთქმა, უში, გული ერთსა დააჯეროს, კუშტი მიჰხვდეს, თუნდა ქუში; მძულს უგულო სიყვარული, ხვევნა, კოცნა, მტლაშა-მტლუში. 26 ამა საქმესა მიჯნური ნუ უხმობს მიჯნურობასა: დღეს ერთი უნდეს, ხვალე სხვა, სთმობდეს გაყრისა თმობასა; ესე მღერასა ბედითსა ჰგავს ვაჟთა, ყმაწვილობასა. კარგი მიჯნური იგია, ვინ იქმს სოფლისა თმობასა. 27 არს პირველი მიჯნურობა არ-დაჩენა ჭირთა, მალვა, თავის-წინა იგონებდეს, ნიადაგმცა ჰქონდა ხალვა, შორით ბნედა, შორით კვდომა, შორით დაგვა, შორით ალვა, დათმოს წყრომა მოყვრისაგან, მისი ჰქონდეს შიში, კრძალვა. 28 ხამს, თავისსა ხვაშიადსა არვისთანა ამჟღავნებდეს, არ ბედითად “ჰაის” ზმიდეს, მოყვარესა აყივნებდეს, არსით უჩნდეს მიჯნურობა, არასადა იფერებდეს, მისთვის ჭირი ლხინად უჩნდეს, მისთვის ცეცხლსა მოიდებდეს. 29 მას უშმაგო ვით მიენდოს, ვინ მოყვარე გაამჟღავნოს? ამის მეტი რამცა ირგო: მას ავნოს და თვითცა ივნოს. რათამცაღა ასახელა, რა სიტყვითა მოაყივნოს? რა ჰგავა, თუ მოყვარესა კაცმან გული არ ატკივნოს! 30 მიკვირს, კაცი რად იფერებს საყვარლისა სიყვარულსა: ვინცა უყვარს, რად აყივნებს მისთვის მკვდარსა, მისთვის წყლულსა?! თუ არ უყვარს, რად არა სძულს? რად აყივნებს, რაცა სძულსა?! ავსა კაცსა ავი სიტყვა ურჩევნია სულსა, გულსა. 31 თუ მოყვარე მოყვრისათვის ტირს, ტირილსა ემართლების; სიარული, მარტოობა ჰშვენის, გაჭრად დაეთვლების; იგონებდეს, მისგან კიდე ნურაოდეს მოეცლების, არ დააჩნდეს მიჯნურობა, სჯობს, თუ კაცსა ეახლების. 41 საბრალოა, სიყვარული კაცსა შეიქმს გულ-მოკლულად! 121 ამოა ჭვრეტა ტურფისა, სიახლე საყვარელისა! 131 გულსა გარე საიმედო ია მორგე, ვარდი ყარე, 247 სულთა მოგცემ გულისათვის, სხვა მეტიმცა რა გამონე! 299 მაგრა წესია, მიჯნური მიჯნურსა შეებრალების, 352 “აქიმნიცა იკვირვებდეს: «ესე სენი რაგვარია? სამკურნალო არა სჭირს რა, სევდა რამე შემოჰყრია». 377 «ბედითი ბნედა, სიკვდილი რა მიჯნურობა გგონია? სჯობს, საყვარელსა უჩვენნე საქმენი საგმირონია! 412 «თუცა ჰმართებს დედაკაცსა მამაცისა დიდი კრძალვა, მაგრა მეტი უარეა არა-თქმა და ჭირთა მალვა. 484 რა უამეა პირის-პირ საყვარელისა ჭვრეტასა! 703 “ხამს მოყვარე მოყვრისათვის თავი ჭირსა არ დამრიდად, გული მისცეს გულისათვის, სიყვარული გზად და ხიდად; კვლა მიჯნურსა მიჯნურისა ჭირი უჩნდეს ჭირად დიდად, აჰა, მაქვსმცა უმისოსა ლხინი არმად, თავი ფლიდად!» 711 რა სჯობს, რა კაცმან გიშერი ბროლ-ლალსა თანა ახიოს, ანუ ბაღს ალვა საროსა ახლოს რგოს, მორწყოს, ახიოს, მისსა მჭვრეტელსა ალხინოს, ვერ-მჭვრეტსა ავაგლახიოს! ვაი მოყვრისა გაყრილსა, ახი ოს ეყოს, ახი ოს! 716 საყვარლისა სიახლესა მოშორვება გაამწარებს. 727 ავად შეჰფერობს მიჯნურსა მიჯნურობისა ცხადება! 767 იადონი მაშინ მოკვდეს, ოდეს ვარდმან იდამჭნაროს. ხამს, უძებნოს ცვარი წყლისა, მისთვის თავი ყოვლგან აროს, ვერ უპოვოს, რა ქმნას, ანუ გული რითა დაიწყნაროს! 791 “წაგიკითხავს, სიყვარულსა მოციქულნი რაგვარ წერენ? ვით იტყვიან, ვით აქებენ? ცან, ცნობანი მიაფერენ. «სიყვარული აღგვამაღლებს», ვით ეჟვანნი, ამას ჟღერენ, შენ არ სჯერხარ, უსწავლელნი კაცნი ვითმცა შევაჯერენ! 830 მთვარე მზესა მოეშორვოს, მოშორვება განანათლებს, რა ეახლოს, შუქი დასწვავს, გაეყრების, ვერ იახლებს, მაგრა ვარდსა უმზეობა გაახმობს და ფერსა აკლებს, ჩვენ ვერ-ჭვრეტა საყვარლისა ჭირსა ძველსა გაგვიახლებს. 833 სჯობს, საყვარელსა მოყვარე რაზომც არ დაუძაბუნდეს! 874 ვინ მიჯნური არ ყოფილა, ვის სახმილი არა სწვავსა? 877 ვის არ უნახავს პატიჟნი, ვისთვის ვინ არა ბნდებიან? მითხარ, უსახო რა ქმნილა, სულნი რად ამოგხდებიან? არ იცი, ვარდნი უეკლოდ არავის მოუკრებიან! 883 “საყვარელმან საყვარელი ვით არ ნახოს, ვით გაწიროს! 886 ვარდი ვერ არის უმზეოდ; იყოს, დაიწყებს ჭნობასა; 910 შენ საყვარელსა რად აწყენ? ფუ მაგა მამაცობასა! 914 თუმც უნდოდით გასაყრელად, პირველ ერთად არ შეგყრიდა. 915 “სდევს მიჯნურსა ფათერაკი, საწუთროსა დაანავღლებს, მაგრა ბოლოდ ლხინსა მისცემს, ვინცა პირველ ჭირსა გასძლებს; მიჯნურობა საჭიროა, მით სიკვდილსა მიგვაახლებს, გასწავლულსა გააშმაგებს, უსწავლელსა გაასწავლებს”. 939 თუ არ მოგყვეს საყვარელი, შენ მას მიჰყევ, რაცა სწადდეს. 959 მო და უყავ სამართალი, გაებრჭობის გული გულსა. 1093 თქვა:“დიაცსა ვინცა უყვარს, გაექსვის და მისცემს გულსა”. 1095 შეყრა არის პირიანი, ორთავეა რათგან ნება”. 1308 ცან, სამართალი მართალი გულისა გულსა მივა რად. 1359 მზე მოგვეახლა, მოგვეცა ჩვენ მოშორვება ჩრდილისა”. 1432 წესია, გული გაჰკრთების ამბავსა გასაკრთობელსა. 1468 აჰა, მიჰხვდეს შესაფერნი ყმა ქალსა და ქალი ყმასა. 1490 რათგან ბოლო შეყრავეა, სიშორესა ვით ეთნებით? დააშვენეთ ერთმანერთი, თავის-თავის ნუ დასჭნებით. 1544 ბრძენთა უთქვამს სიყვარული, ბოლოდ მისი არ-წახდომა. 1564 ახლად შეყრილსა მთვარესა, მზეო, ვით მოეშორები? 1635 ბრძანა: “ჭირი დავივიწყოთ, რათგან ლხინი დაგვებადა”. სწავლასა და შრომაზე 254 რასაცა ეძებ, მიჰხვდები, უცილოდ არ ასცილდები. 663 ასი გმართებს გაგონება, არ გეყოფის, არ, ერთხელი; 694 მე ვინ ვაქებ? ათენს ბრძენთა ხამს, აქებდეს ენა ბევრი! 790 არა ვიქმ, ცოდნა რას მარგებს ფილოსოფოსთა ბრძნობისა! მით ვისწავლებით, მოგვეცეს შერთვა ზესთ მწყობრთა წყობისა. 859 არ ვინანი გარდასრულსა, ბრძენთა სიტყვა დავაღადრო. 876 ბრძენი ხარ და გამორჩევა არა იცი ბრძენთა თქმულებ. 902 არას გარგებს სწავლულება, თუ არა იქმ ბრძენთა თქმულსა: არ იხმარებ, რას ხელსა ჰხდი საუნჯესა დაფარულსა? 904 გონიერსა მწვრთელი უყვარს, უგუნურსა გულსა ჰგმირდეს. 905 რაცა ვისცა საქმე თვით სჭირს, სხვათათვისცა ევარგების. 931 რასცა მიწვრთიხარ, იწვართე; გკადრო, უწვრთელი ვირია. 934 მქმნელი საქმისა ძნელისა კაციმცა იყო ცნობილი. 939 ბოლოდ ყოვლი დამალული საქმე ცხადად გამოცხადდეს. 1321 რაცა მოგინდეს, უცილოდ იქმთ, იგი არ აგცილდების. | |
| კატეგორია: შოთა რუსთაველის ბიოგრაფია | ნანახია: 12860 | დაამატა: TaTa | რეიტინგი: 4.6/29 | | |
| სულ კომენტარები: 26 | 1 2 3 » | ||||
| |||||
